این جانب حسین رحمانی، فرزند عباس، متولد ۱۳۴۲، بشناسنامه شماره‌ی ۹۳۵۰ صادره از قزوین شهادت به وحدانیّت خداوند و رسالت پیامبر بزرگ اسلام و ولایت حضرت علی‌بن ابیطالب (ع) و یازده فرزند پاکش و ولایت حضرت امام خمینی (روحی فداه) می دهم. برای این جانب سه روز روزه و یک سال نماز بدهید. بابت حق‌الناس عمومی مبلغ یکهزار تومان بدهید. وصی این جانب پدرم می‌باشد که بعد از من عهده‌دار سرپرستی فرزندم شود. اگر این جانب لایق بوده و به شهادت رسیدم از کلیه دوستان، آشنایان و فامیل حلالیت می‌طلبم. پدر و مادر عزیزم! گر چه فرزند خوبی برای شما نبودم اما امیدوارم مرا حلال کنید و راضی باشید به رضای خدا و مصلحت او و صبر را اگر چه بسیار مشکل است پیشه خود کنید. این جانب شاید لیاقت سفارش و توصیه نداشته باشم ولی از باب آن که در وصیت‌نامه‌ام انجام وظیفه کرده باشم لذا از امت شهیدپرور به ویژه خانواده خودم می‌خواهم که همواره پشتیبان اسلام و انقلاب اسلامی بوده و گوش به فرمان امام عزیزمان باشند و جنگ را فراموش نکنید. از خواهران و برادران حلالیت می‌طلبم و آنها را به تقوا توصیه می‌کنم، از پدرم تقاضا می‌کنم ضمن سرپرستی فرزندم سرپرستی عیالم را نیز به عهده گرفته و هر طور که صلاح می‌دانند عمل کنند. در پایان متذکر می‌شوم که مبلغ پانصد تومان به برادرم علی بدهکارم. «خدایا، خدایا! تا انقلاب مهدی (عج) ، خمینی (ره) را نگهدار.» جنگ جنگ تا پیروزی. ۲۲/۰۱/۱۳۶۳. والسلام. فرزند شما حسین رحمانی

بسم الله الرحمن الرحیم. «بسم الله و بالله الحمدلله اشهد ان لا اله الا الله وحده لا شریک له و اشهد ان محمداً رسول الله و اشهد ان امیرالمؤمنین علیاً ولی الله». با درود به رهبر کبیر انقلاب و به همه‌ی شهدا و مجروحین. سلام به پدر و مادر عزیزم. دلم خیلی می‌خواهد در این لحظه‌ی آخر عمرم، یک بار دیگر هم که شده، محاسن سفید پدرم را ببوسم و مادر مریض خود را در بغل بگیرم. پدر و مادر پیر و ناتوانم! هر دوی شما را به خدا می‌سپارم. خدمت برادرم: برادرم! الآن که این وصیت‌نامه را می‌نویسم، وقتی نام شما را بُردم، چشمهایم اشک آلود شد؛ زیرا شما مسؤولیت‌ات زیاد شده و سختی‌های فراوان دامن‌گیرت می‌شود. شما زحمات زیادی برای من کشیده‌ای و من فراموش نمی‌کنم. برادرم! به همسرت بگو هر چه از من بدی دیده است، مرا مورد عفو قرار دهد. کاش می‌توانستم در ساعت آخر عمرم برادرزاده‌ام را ببوسم. خدمت همسرم، «ناهید عرفانی»: را ترک کنی؛ البته تا ۴۰ روز صبر کن و بعد از ۴۰ روز آزاد هستی. از همه‌ی مسلمانان خواهش می‌کنم که بر سر قبر من قاب «آلومینیم» نگذارند و در کمال سادگی باشد؛ چرا که قبر شهید «رجایی» این چیزها را ندارد. باید حزب‌الله مرا تشییع کند و حزب‌الله است که باید درباره‌ی قبر من و مجلس من و سایر چیزها تصمیم بگیرد. باید نماز‌جمعه رفته‌ها تابوت مرا به دوش بگیرند. جنازه‌ی من فقط از بسیج ـ آن خانه‌ی حزب‌الله ـ تشییع شود و هیچ اُرگانی نباید از خون شهدا سوء استفاده کند. نماز مرا امام جمعه‌ی محترم بخواند و جلوی تابوت من حرکت کند و در اطراف تابوت من، عکس رهبر انقلاب و امام جمعه‌ی محترم نصب شود. ای حزب‌الله! زیرک باشید که شهید مال شماست. مواظب باشید که از شما نگیرند و از آن بهره‌برداری سوء نکنند. خواهران مهربانم! شما را دوست دارم. از شهادت من نگران نباشید. زندگی شیرین خود را ادامه بدهید؛ ولی با هدف. غلام جان! ای کاش می‌بودم و عروسی شما را می‌دیدم؛ ولی در راه خدا این نبودن‌ها اشکال ندارد. غلام جان! مواظب باش که بهترین راه و بهترین خط را انتخاب کرده‌ایم. خداحافظ. عیسی طاهرخانی